Gott grín

Í dag lenti ég í afar vandræðalegri uppákomu. Ó, hún var vandræðaleg. Svo ógeðslega vandræðaleg. Sviti á bakinu. Saur í brók. Óbragð í munni. Tár á hvarmi. Þið skiljið sneiðina.

Ég sótti afkvæmið í skólann. Við komum hérna heim. Vorum að rusla okkur út úr bílnum þegar ég sé glitta í eitthvað á girðingunni við bílastæðið. Girðingunni hjá nágrönnunum. Sem ég hef ósjaldan brúkað í myndatökur. Í fullkomnu leyfisleysi.

Girðingin. Sem ég á ekkert í.

Fáeinar myndatökur hafa farið fram í bílastæðinu undanfarið. Af því að enginn í mínu húsi virðist eiga slátturvél. Og ekki tími ég að kaupa slíkan búnað. Þannig að garðurinn er í órækt. Og er ógeð. Hvernig sem á það er litið. Svo að bílastæðið hefur verið fýsilegasti kosturinn. Ókei, svo er þessi girðing bara hrikalega lekker. Og garðurinn allur. Alveg eins og úr bandarískri bíómynd.

Gott og vel. Við göngum að húsinu og ég rýni í þetta sem hangir á girðingunni. Sem reynast vera skilaboð til mín.

Ég fékk taugaáfall. Hypjaði mig inn í flýti svo enginn sæi viðrinið. Helvítis bloggarann. Sem notar garða í leyfisleysi og níðist á börnum á netinu. Ég gekk upp stigann og byrjaði að skipuleggja brottflutning af Gunnarsbraut. Strax á morgun. Eða allra helst í kvöld. Í skjóli myrkurs. Nú og ef ég fyndi enga íbúð í snatri þá færi ég heim. Alla leið til mömmu og pabba. Þar sem ég gæti farið huldu höfði. Færi að vinna í fiski hjá pabba. Og enginn kæmist að glæpunum sem ég hefði framið á Gunnarsbrautinni.

Ég ætlaði að byrja á því að hringja í sambýlismanninn. Lengst út á haf. Og segja honum frá vonda fólkinu í næsta húsi. Svo ætlaði ég að hringja í mömmu. Grenja og boða komu mína. Svo ætlaði ég að hætta að blogga. Henda því. Eyða öllum ummerkjum um að ég hefði nokkurn tímann komist á internetið.

Ég staldraði aðeins við. Hugsaði málið. Nú hafði ég loksins gengið of langt. Sært einhvern. Misboðið einhverjum. Hvað átti ég til bragðs að taka? Líf mitt orðið rjúkandi rúst á einu augnabliki. Þið vitið, kalt mat. Sem var svolítið brenglað á þessum tímapunkti.

Ókei. Ég lagði aðeins á ráðin. Fyrst afsökunarbeiðni. Svo myndi ég að pakka niður. Nei, fyrst þyrfti ég að taka til á blogginu. Eyða því út þegar ég talaði um að krakkarnir í næsta húsi hefðu verið að glápa á einhverja myndatökuna. Og ég hefði ullað á þau. Done and done. Svo var það afsökunarbeiðnin.

Ó, hún var auðmjúk. Og einlæg. Í gegnum Feisbúkk, auðvitað. Ég baðst afsökunar á því hafa brúkað garðinn í fullkomnu leyfisleysi. Lofaði að leggja aldrei svo mikið sem fingur á girðinguna aftur. Játaði á mig að vera alltaf með kaldhæðnina að vopni og vita stundum ekki hvenær ætti að stoppa. Sagðist miður mín yfir því að hafa sært börnin og ummæli mín hefðu vissulega ekki átt að vera niðrandi.

Ýtti á send. Skoðaði leiguvef Morgunblaðsins á meðan ég beið í von og óvon. Kæmi einhver yfir til þess að klára þetta? Kýla mig. Kyrkja mig. Kála mér með öllu. Ég yrði ekki lengur kölluð bloggari. Heldur barnahatari og böðull. Þúsund hugsanir sóttu á mig.

Þarna var ég búin að blanda öðrum nágranna mínum í málið. Sem reyndi að stemma stigu við geðshræringu minni. Með litlum árangri.

Jæja, síminn pípar. Skilaboð frá fólkinu sem vildi mig feiga. (Að ég hélt).

,,Æ, krakkarnir ákváðu bara að skrattast aðeins í þér.“

Einmitt. Allt í plati. Og ég búin að deyja tólf dauðdögum á örfáum mínútum.

Elskulegir nágrannar mínir (sem ég þekkti nota bene ekkert fyrr en í dag) ákváðu að fokka aðeins í mér. Allt til gamans gert. Ég stal garðinum, girðingunni og gantaðist með krakkana á netinu. Og þau hefndu sín tífalt. 

Gott á mig! Almáttugur minn. Þetta var grín Guðrún Veiga. Grín.

Ógeðslega gott grín. Sko eftir á að hyggja.

Ég hérna já. Já. Ég á það til að oftúlka hlutina aðeins. Mála dálítið marga skratta á vegginn.

Þegar ég kom til baka úr bæði geðshræringu og fasteignaleit þá hló ég. Á milli þess sem ég kafnaði úr vandræðalegheitum yfir viðbrögðum mínum.

Elsku börnin færðu mér svo kökur í sárabætur. Ég átti það nú alveg inni. Enda hársbreidd frá því að verða útgerðarkona á Eskifirði. Undir öðru nafni en mínu eigin. Það átti auðvitað að fara í ruslið ásamt blogginu.

Guð á himnum. Ég þarf stundum að taka chillpill. Ef svo má að orði komast.

Þið finnið mig bæði á Snapchat og Instagram - gveiga85.

Heyrumst.