Shoe shopping.

Ég gat að sjálfsögðu ekki látið það duga að koma einungis með eitt skópar heim frá Akureyri. Ég hafði þó örlitla stjórn á mér og kom bara heim með þrjú pör. Þau hefðu auðveldlega getað orðið fimmtán - ef sambýlismaðurinn hefði ekki gert veskið mitt upptækt eftir að ég fjárfesti í þriðja parinu. 

Það var reyndar honum að kenna að ég keypti þessi tvö. Honum tókst að vakna með gjörsamlega fastan haus í gærmorgun - hann gat ekki snúið höfðinu né rétt það við. Það var bara fast út á hlið. Ég veit ekki hvort þetta var bara brjálaður hálsrígur eða klemmd taug. Ég þaut engu að síður með hann á læknavaktina. Aðallega af því að ég gat ekki hugsað þá hugsun til enda að ég þyrfti jafnvel að keyra alla 300 kílómetrana heim á Reyðarfjörð, verandi versti bílstjóri í heimi. 

Svo er sambýlismaðurinn líka alveg hrikalega leiðinlegur þegar honum líður illa - þannig að ég vildi fá hann í lag hið snarasta!

Ég vil auðvitað heldur alls ekki að honum líði illa. Þá líður mér illa. Því við erum eitt. 

Á læknavaktinni var honum sagt að fara heim og fá sér Paratabs - það hefði alveg eins verið hægt að segja honum að fara út og éta snjó. Eins og Paratabs geri eitthvað gagn á pikkfastan háls. Ó nei. 

Til þess að gera langa sögu stutta þá var ég ákaflega pirruð yfir því að ekki væri hægt að gera neitt fyrir hann. Þannig að ég fór á Glerártorg - sagði sambýlismanninum að við þyrftum nauðsynlega að fara þangað til þess að kaupa verkjatöflur og hitakrem fyrir hann. 

Ég sendi hann síðan í apótekið á meðan ég sagðist ætla að fara að kaupa handa okkur kaffi. Á þremur mínútum tókst mér að kaupa tvenn pör af skóm og tvo kaffibolla. Síðan beið ég hans á kaffihúsi með sparibrosið. 

Þessa skó keypti ég því einungis til þess að róa taugarnar. 

Alveg undursamlegir. Svo róandi og nærandi fyrir sálina. Núna er ég farin í eyðslubann. Ég meina það!