Þið.

Í gærdag sat ég með óbragð í munninum og fylgdist með kommentakerfi þar sem ummæli í minn garð voru ekki það skemmtilegasta sem ég hef lesið. Jú, breitt bak er eitthvað sem ég er að þróa - þetta er allt að koma. Stundum finnst mér bara svo erfitt að byrja ekki að ybba mig.

Erfitt? Já, það er vægt til orða tekið. Ég þarf hreinlega að setjast ofan á hendurnar á mér. En það má auðvitað ekki. Þá er ég komin á sama plan. Þangað hef ég ekki hugsað mér að fara.

Það er víst ekki hægt að vera allra. Ég get ekki ætlast til að öllum þyki ég skemmtileg. Eða skilji kaldhæðnina sem einkennir mig oft á tíðum. Gott og vel.

Sólin skein þó á nýjan leik í morgun. Þegar ég vaknaði biðu mín skilaboð með hreint dásamlegu skjáskoti. Ég veit ég hef sett inn svipaða færslu áður en ég á bara ekki orð til að lýsa hversu vænt mér þykir um að sjá svona.

Þetta er auðvitað ferlega egósentrísk færsla. Mjög svo. En mér er alveg sama. Nóg er af ljótum hlutum þarna úti að maður megi ekki leyfa sér að velta sér stundum upp úr þeim fallegu.

Þegar ég les svona þá líður mér eins og The Grinch - í lokaatriðinu í myndinni þegar hann fer að finna til í hjartanu af því það er að stækka. Ég er nefnilega óttalegur Grinch inn við beinið, svona út í lífið almennt. Lesning á borð við þessa gerir mig væmna og skrýtna - ég sit eins og vitleysingur fyrir framan tölvuna og brosi þangað til ég fer að finna til í hárlengingunum. Síðan þið vitið - andlega ójafnvægið og allt það - tár kannski. Eitt eða tvö. 

Það sem af er mánuði hefur bloggið fengið langt yfir 70.000 heimsóknir. Þetta er ekki eitthvað sem hvarflaði að mér þegar ég sat við tölvuna mína kaldan októbermorgun á Reyðarfirði og ákvað að búa til blogg. Svona af því ég var nýbúin að kaupa mér skærgul stígvél í Húsasmiðjunni. 

Ég lagði sko upp með að verða tískubloggari. En komst svo að því að ég var alltof fátæk og smekklaus fyrir þann bransa. Ég hefði nú getað sagt mér það sjálf - gangandi um í gulum gúmmístígvélum úr Húsasmiðjunni. 

Jæja. Ég ætla að setja punktinn hér. Svona áður en ég fer að grenja og segist elska ykkur öll. Það væri meira helvítið.

Þið eruð samt best. Án ykkar væri ekkert blogg.

Oh, það kom tár.

Heyrumst.