Jólahlakk.

Ég er verri en fimm ára sonur minn þegar kemur að því að bíða eftir jólunum. Það sést kannski best á því að ég er undantekningarlaust fyrst í bænum til þess að setja upp seríur. Og jólatréð er yfirleitt komið í fullan skrúða í stofunni áður en desember gengur í garð. Núna er ég orðin ákaflega jólaþyrst eftir að hafa rekið augun í jólamyndir síðan í fyrra.

Útsýnið úr sófanum - þar sem ég ligg yfirleitt allt jólafríið.

Hugsanlega misheppnaðasta piparkökuhús í heimi.

Pabbi með yfirumsjón yfir skötunni. Það koma engin jól fyrr en ég finn kæfandi skötulykt. Mér dettur samt ekki í hug að setja hana inn fyrir mínar varir.

Sambýlismaðurinn borðar þetta hinsvegar með bestu lyst. 

Feðgar að kúra yfir teiknimyndum á aðfangadagsmorgun. Það er fátt meira kósý.

Systur að gíra sig upp fyrir áramótagleði.

Ó, það er svo erfitt og langt að bíða. Mikið sem ég skal jóla mig í hel þegar prófin eru búin. Já ég sagði próf enn einu sinni! Síðasta skipið, ég lofa. Að minnsta kosti næstsíðasta skiptið því ég hleyp út í frelsið annað kvöld og þá skal ég ekki skrifa þetta orð aftur. Tjah, allavega ekki fyrr en í vor.