100 dagar af hamingju - bless og takk.

Já ég er hætt. Fari þessir 100 hamingjudagar norður og niður. Mér fannst ég bara vera undir virkilegu álagi alla þessa fimm daga sem ég leitaði hamingjunnar. Þetta er yfirborðskennt og kjánalegt. Ég vil frekar halda áfram að vera ég. Neikvæð, svört og sótbölvandi daginn út og inn. 

Allt í lagi. Ég er ekkert dauð að innan. Ég sé bara enga hamingju í hlutum eins og brauðsneið með osti og kaffibolla. Eða í því að sólin sé farin að skína. Brauðsneið með osti er bara já, andskotans brauðsneið með osti og sólin er svo lágt á lofti að ég er í bráðri lífshættu í hvert skipti sem ég sest undir stýri. 

Æ, þetta er slæmur dagur til þess að ræða þetta. Ég dáist alveg að ykkur sem nennið þessu. Gubba yfir sumu en annað sleppur. Ég er ekki týpan í þetta. Það vissum við öll frá upphafi.

Þessi bölvaði sunnudagur hófst á kveðjustund. Kannski eruð þið orðin leið á að lesa vælið í mér yfir söknuði í garð afkvæmisins. Ég veit ekki. En þetta blogg er um líf mitt og þessi hryllilegi söknuður litar það að ákaflega miklu leyti. Þannig að áfram ætla ég að skæla. 

Ég hef sjaldan átt eins erfiða stund eins og hérna í morgun. Elsku litla barnið mitt hélt dauðahaldi um hálsinn á mér og grét. Eins mikið og ég tók á öllu sem ég átti þá gat ég ekki verið sterk og róað hann. Nei. Ég hélt bara dauðahaldi um litla hálsinn hans og grét alveg jafnmikið.

 Úff, núna er ég farin að gráta aftur og ég sem var að setja á mig maskara. Jæja. 

Þessi fjarlægð á milli okkar hefur náð sínum þolmörkum og gott betur en það. Kveðjustundirnar verða erfiðari með hverju skiptinu. Ég get varla lengur notið tímans með honum af því um leið og ég hitti hann myndast bara stór köggull í hálsinum á mér sem bíður eftir kveðjustund. Ég fæ meira að segja væg kvíðaköst inn á milli og á stundum erfitt með andadrátt. Ég sef heldur ekki þegar ég er í kringum hann. Mér finnst það algjör tímaeyðsla þegar ég get frekar legið og horft bara á hann sofa. 

Ég ætla ekki einu sinni að segja ykkur klukkan hvað var farið í bólið þessa daga sem hann var hérna. Nei. Hann yrði sennilega tekinn af mér. Ég hreinlega tímdi ekki að leyfa honum að fara að sofa. Ég vildi bara hafa hann vakandi. Hjá mér. Horfa á hann. Tala við hann. Njóta nærveru hans til hins ítrasta.

Þegar ég kom heim af flugvellinum í morgun byrjaði ég á því að rífa allt utan af rúminu. Alveg á ljóshraða. Ég gat ómögulega tekist á við það að leggjast upp í rúm og finna lyktina af honum í rúmfötunum. Jájá. Dramatíkin er slík að það er eins og ég sé að gráta dáinn kærasta. 

Blessunarlega er afkvæmið ekki jafn brothætt og móðir sín. Hann á erfitt með kveðjustundirnar en unir nokkuð sáttur við sitt þess á milli. Honum líður vel þar sem hann er og það er svo sannarlega vel hugsað um hann. Það er fyrir mestu. Ég verð að muna að þessar aðstæður eru tímabundnar. Einn dagur í einu. Þá hlýt ég að hafa þetta af. Eða verð að hafa þetta af. Ég hef lítið val. 

Á svona ömurlegum dögum er þó yfirleitt ljós í myrkrinu. Slíkt ljós getur til dæmis verið góð vinkona sem tekur það ekki í mál að maður liggi skælandi heima í Breiðholti. Nánast ýtir manni inn í sturtuna og dregur mann síðan öfugan út. Á meðan útstáelsi stendur er manni síðan boðið upp á máttugasta meðal veraldar.

Hamborgara og franskar. 

Annað ljós í myrkrinu var að í gærkvöldi kom ég auga á að það er að hefjast krónutilboð fyrir börn hjá Flugfélagi Íslands. Máttur Facebook gerði það að verkum að yndisleg fjölskylda var svo væn að bóka afkvæmi mitt með sér suður á heila eina krónu eftir aðeins 11 daga. 

Ég borgaði nota bene vel yfir 20 þúsund krónur fyrir hann hingað um helgina og sá ekki fram á að það yrði endurtekið neitt alveg á næstunni. 

Bara 11 dagar.

Þannig að ég er hætt að skæla í bili.

Gleði og hamingja. Eða svona allt að því.

Heyrumst.