Æææ, Guðrún Veiga.

Ég var að koma úr Nettó. Sem er kannski ekki í frásögur færandi. Nema hvað - ég legg bara bílnum, brokka inn, versla dálítið og finn mig svo á bílastæðinu aftur. Legg frá mér pokana og hefst handa við að opna bílinn. En lykilinn fer bara hálfur inn og neitar að snúast. Eftir dálítinn hamagang kem ég honum þó öllum inn en ennþá neitar hann að snúast.

Ég hamaðist og hamaðist. Komin í örlítið panikk og fer að juðast á hurðinni farþegamegin líka. Ekkert gerist. Ég bregð á það ráð að hringja í vin minn og fyrrum sambýlismann til þess að leita ráða. Hann jú var eitt sinn annar eigandi bílsins og átti bara að gjöra svo vel að geta leyst þessi vandræði mín.

Hann bendir mér á að krjúpa og renna lyklinum inn á ská. Sem ég geri. Krýp bara á bílastæðinu hjá Nettó á rennandi blautri jörðinni. Allt í lagi. Þarna voru tárin komin í augun. Enn snýst lykillinn ekki. Þá fæ ég leiðbeiningar um að ýta duglega í hurðina, jafnvel sparka léttilega. Ég hlýði því - stend þarna og sparka í bílinn á milli þess sem ég hendi mér á hann af öllu afli. Nei. Ekkert gerist.

Ég byrja að hamast á skottinu bæði með lyklum og afturenda en allt kemur fyrir ekki. Þarna var ég farin að svona eiginlega grenjuöskra í símann. Þið getið rétt ímyndað ykkur þokkann. ,,Ég þarf að fara í skólann á morgun. Ég get ekki labbbað heim. Það eru svona 20 kílómetrar heim. Ég er í sparijakka. Með þunnum leðurermum. Það er kalt. Guð, ég get ekki sótt barnið á flugvöllinn í næstu viku. Ég kann ekki á strætó. Ég dey. Steindey".

Á þessum tímapunkti var ég komin með ágætis hóp áhorfenda á stæðinu. Í augnablikinu þakka ég Guði fyrir að enginn bauð fram hjálparhönd.

Jæja, ég átta mig skyndilega á því að maður á Reyðarfirði getur sennilega litla björg mér veitt. Ég bregð mér aftur inn í Nettó og stend þar fyrir framan gluggann á meðan ég hringi skælandi í bróður minn. Ég er nýbúin að skella á hann þegar ég lít út um gluggann og sé par með poka gangandi á bílastæðinu. Þau leggja pokana fyrir framan bílinn minn, opna hann, setja inn pokana og keyra í burtu.

Ah, allt í lagi. Þetta var bara ekkert bíllinn minn. Neinei. Honum var lagt allt allt annarsstaðar. Alveg rétt.

Æ, Guðrún Veiga.

Þarna eru lyklarnir komnir í rétta ryðhrúgu. Ég komst auðvitað inn í hann í fyrstu tilraun og er komin heim í Breiðholtið heilu höldnu eftir að hafa hamast á röngum bíl í góðar 20 mínútur.

Ég er auðvitað ekki með öllum mjalla. 

Guði sé lof að enginn bauð fram aðstoð. Ennþá meira má lofa Guð fyrir að ég hafi verið inni í Nettó í símanum þegar parið kom út að bílnum sínum. Ég vil eiginlega ekkert hugsa til viðbragða þeirra ef þau hefðu fundið öskrandi og grenjandi konu sparkandi í bílinn þeirra í stæðinu. Nú eða ef þau hefðu séð til mín á hnjánum fyrir framan hann. Eða þegar ég hoppaði um og kastaði mér utan í bílinn hvað eftir annað. 

Svona uppákomur kalla á rauðvínsglas.

Heyrumst.