Guðrún Veiga: Með Maltesers, myntukroppi & Daim

Þá sjaldan sem líkami minn kallar á súkkulaði á mánudegi. Skrautleg nótt að baki hérna á Gunnars. Afkvæmið rúllaði sér á fætur um fjögurleytið. Til þess að hafa þvaglát. Eins og maður gerir. Snýr hann svo ekki aftur inn í herbergi til min, þar sem hann vermir pabbaból. Með harmkvælum. Og á hlaupahraða á pari við Usain Bolt á góðum degi.

,,Það situr gráhærður maður á stólnum inni í stofu!"

Ég er vissulega meðvituð um hvert hlutverk mitt er sem foreldri. Það er ég sem á að hugga, halda utan um og veita öryggi. Svona meðal annars. Það átti sér hins vegar ekki stað í nótt. Svo langt því frá. Í öllum látunum hafði afkvæmið skellt svefniherbergishurðinni. Þannig að þarna sátum við. Bak við luktar dyr. Með gráhærðan mann inni í stofu. Afkvæmið vælandi. Ég alveg að fara að væla. Sturluð af hræðslu.

Fyrstu viðbrögð mín voru að sjálfsögðu að hringja í sambýlismanninn. Ég áttaði mig síðan rólega á því að hann getur hvorki lúskrað á innbrotsþjófum eða sinnt hlutverki draugabana staddur einhversstaðar á Svalbarða. Eða hvar sem hann er.

Það var að duga eða drepast. Ég vafði mig vandlega inn í sængina. Greip lítið notað handlóð með mér - svona ef það kæmi til ryskinga við eldri borgarann. Ég er jú alltaf við öllu búin. Með mjög rökrænan þankagang í öllum aðstæðum.

Löng saga stutt: Ég opnaði hurðina. Rétt sá með öðru auganu út um sængina. Sem ég var vel vafin inn í. Það var enginn inni í andskotans stofu. Ekki ummerki um nokkurn mann.

,,Ó, kannski hefur mig verið að dreyma. Ég er ekki viss."

Takk kæra afkvæmi. Þú virðist vera búinn að gleyma þessari uppákomu. Ekki ég. Gangi mér vel að sofna í nótt. Gangi þér vel að bora þér aftur inn í erfðaskrána mína.