Áfram veginn

Ég hef alla tíð leitast við að vera hreinskilin hérna á blogginu. Fegra hlutina ekki um of. Eftir fremsta megni hef ég reynt að vera einlæg. Sem hefur kannski ekki alltaf tekist hérna í hörðum heimi internetsins. En þið vitið, ég reyni.

Takmark mitt hefur verið að vera manneskjuleg. Eðlileg. Ókei, ég verð sennilega aldrei talin sérstaklega eðlileg. Jæja. Ég hef í það minnsta haft það að leiðarljósi að vera einhver sem fólk getur samsamað sig við. Engar glansmyndir. Ekkert kjaftæði. Svona oftast.

Sem bloggari hef ég aldrei haft neitt sérsvið. Nema kannski kaldhæðni og kjánalæti. Og kaupsýki á köflum. Annars hef ég tekið dansspor á öllum sviðum. Förðun, matur, tíska, móðurhlutverkið, heimilið - nefndu það, ég hef tekið fáein dansspor. Skrifað misáhugaverðar færslur. Um allt og ekkert. Í heil þrjú ár. 

Mikið af skrifum mínum eru af persónulegum toga. Sama hvað ég skrifa um. Mér tekst yfirlett að troða hvers kyns persónulegum upplýsingum eða sögum inn í öll mín skrif. Stundum þykir fólki í kringum mig nóg um. Sumum finnst ég jafnvel segja of mikið. Að ég sé of persónuleg. En það er allt í lagi. Það mega allir hafa sína skoðun. Það er þó ég sem er við stýrið. Ég ræð. 

Ég líka þurft að læra að ég er ekki allra. Og sætta mig við það. Sem tók mig langan tíma. Óþolandi þetta helvítis skoðanafrelsi. 

Gott og vel. Hvað um það. Í þrjú ár hef ég skrifað um bæði sorgir mínar og sigra. Hæðir og lægðir. Lífið eins og það leggur sig. Þessi sneið mín af internetinu er því eiginlega orðin órjúfanlegur hluti af mér. Þess vegna þarf ég alltaf að skrifa um það þegar dregur til tíðinda í mínu lífi. Sama hvort tíðindin eru góð eða slæm. Stór eða smá. 

Mér finnst líka gott að skrifa mig frá hlutunum. Horfa á þá á blaði. Eða skjá. Og hætta að velta þeim um í höfðinu á mér. Ef svo má að orði komast.

Ókei, núna haldið þið sennilega að ég sé ólétt. Jafnvel að einhver sé dáinn. Nú eða að þið eruð löngu hætt að lesa af því ég er alltaf góðan klukkutíma að koma mér að efninu. 

Jæja. Here goes.

Ég missti vinnuna. Eða er að missa hana. Vegna ástæðna sem ég kem ekki til með að útlista nánar hér. Og viðbrögð mín við því hafa verið önnur en mig óraði fyrir.

Þetta átti sér stað fyrir tæpum mánuði. Ég vissi alveg í hvað stefndi. Eða hluti af mér hafði lúmskan grun. Og var ég handviss um að ég tæki þessu eins og hverju öðru hundsbiti. Onwards and upwards, þið vitið. Ekkert mál. Ég er svo mikill nagli. Jújú. Einmitt.

Nei. Ekki alveg. Það hefur farið lítið fyrir naglanum í októbermánuði. Í fyrstu grenjaði ég. Ógeðslega mikið. Svo varð ég reið. Alveg bálreið. Síðan ætlaði einhverskonar höfnunartilfinning mig lifandi að drepa. Gjörsamlega steindrepa. Ah, svo var það skömmin já. Helvítis skömmin. Hún gerði aldeilis vart við sig líka. Þessu skyldi enginn fá að komast að. Aldrei. Nema kannski mínir allra nánustu.

Í gærkvöldi lá ég svo hérna í sófanum. Í einhverja fjóra klukkutíma. Í svakalegasta kvíðakasti sem ég hef fengið. Á tímabili hélt ég að ég væri að fá snert af taugaáfalli. Ef það er mögulegt. Þegar ég náði loks að henda reiður á hugsunum mínum þá helltust yfir mig allar þessar tilfinningar. Tilfinningar sem höfðu reglulega skotið upp kollinum síðustu vikur. En ég bægt jafnóðum í burtu. Og haldið áfram að vera hress. Hrikalega hress.

Þetta eru augljóslega tilfinningar sem ég þarf að gera upp. Og hefst uppgjörið með þessum skrifum. Ég veit að þannig verður þungi fargi af mér létt. Þetta er líklega ekki stærsta áfall sem ég á eftir að verða fyrir á lífsleiðinni. Ég veit það vel. Það er engu að síður vont að líða svona. Vont að úthúða sjálfri sér í sífellu. Vont að skilja ekki af hverju manni líður eins og hráka á Laugaveginum.

Ég er samt ennþá að reyna að skilja af hverju mér hefur liðið svona. Af því nú hef ég engar stórkostlegar áhyggjur af framtíðinni. Þannig séð. Ég á 38492 drauma sem ég á eftir að eltast við. Doktorsnám sem mig langar að klára. Mögulega eru fleiri námsleiðir þarna úti sem ég hef augastað á. Ein eða tvær. Eða fjórar. Ræðum það síðar.

Ah, þetta var gott. Þungt farg og allt það.

Onwards and upwards.

Heyrumst.