Afkvæmi djöfulsins.

Er ég sú eina sem fær örlítið geðsýkiskast yfir fiskiflugum? Þessi fjárans fluga á að minnsta kosti sök á því að ég er mjög líklega einhleyp kona frá og með deginum í dag.

Ég var í mínu mesta sakleysi að búa til hafragraut fyrir klukkan sjö í morgun. Ég var alein vakandi og ætlaði nú aldeilis að hafa það náðugt áður en feðgarnir kæmu á fætur. 

Ég var rétt að ljúka við grautinn minn þegar viðbjóðslegt fiskifluguferlíki flýgur hættulega nálægt andlitinu á mér. Ég brást auðvitað við eins og allar eðlilegar manneskjur myndu gera í þessum aðstæðum. Ég öskraði og æpti eins og ég ætti lífið að leysa, hljóp inn í svefnherbergi til sambýlismannsins og hélt áfram að öskra.

Hann rauk á fætur, tilkynnti mér að ég ætti verulega bágt og fór inn í eldhús og slátraði fiskiflugunni.

Sonurinn vaknaði auðvitað við lætin og kom hlaupandi fram, ,,mamma, sástu rottu?" Ég neitaði því nú, enda hefði ég ekki lifað það af að sjá rottu inni í eldhúsi. ,,Hvað þá, sástu skrímsli?"

Pabbi hans svaraði honum áður en að ég kom upp orði, ,,nei, mamma þín sá fiskiflugu!"

Barnið mitt horfði á mig eins og ég væri klikkuð, hristi hausinn og skreið aftur upp í rúm.

Ég fer ekkert ofan af því að fiskiflugur eru stórhættuleg kvikindi. Suðandi, risastórar og maður veit aldrei hvað þær eru að hugsa.

Oj bara!