Í beinni úr Breiðholti klukkan þrjú að nóttu.

Einu sinni fékk ég tölvupóst frá blogglesanda. Sú kvartaði sáran yfir því að ég léti alltaf eins og ég byggi í glansmynd. Ég málaði mynd af lífi mínu sem fullkomnu og það væri ósatt og óþolandi. 

Ó, hvað ég væri til í að flytja úr þessari glansmynd minni núna. Hún er ljót. Verulega ljót.

Klukkan er þrjú að nóttu. Ég settist við þetta borð klukkan átta í morgun. Ég veit að þetta er veruleiki svo margra núna. En stundum þarf ég bara að velta mér upp úr sjálfsvorkunn og volæði. Það er bráðnauðsynlegur andskoti. Sérstaklega klukkan þrjú að nóttu til. Þegar maður er að hefjast handa við kaffikönnu númer fjögur og það styttist í að klukkan verði átta. Þá ætla ég einmitt á fætur. 

Ég er búin með held ég þrjár fullar kaffikönnur, líkamsþyngd mína af mandarínum, hálfa krukku af hnetusmjöri, allar neglurnar á mér og húðina í kringum þær, stórt súkkulaðistykki - já verulega stórt, nokkra jólastafi, mögulega meira en tvo lítra af Pepsi (max sko), hugsanlega meira en tvær skálar af hafragraut og fáránlega stóra núðlusúpu í boði Noodle Station.

Áðan sauð ég egg og brenndi mig. Ég reyndi að skipta um ljósaperu en braut peruna - nýju peruna sko, sem ég gerði mér sérstaka búðarferð á miðnætti til þess að kaupa. Það merkir að morgunsturtan mun fara fram í kolsvarta myrkri. Sem og ég mun örugglega pissa á gólfið og hendurnar á mér á eftir vegna þreytu og ljósleysis. 

Ó, svo ekki sé minnst á þegar ég tróð gleraugunum mínum í hárið á mér áðan, gleymdi þeim, beygði mig og braut þau. 

Mér er illt í öxlunum og sálinni. Mig verkjar í hjartað og mig vantar barnið mitt. 

Ég mun aldrei væla aftur. Á morgun skal ég vera á bleiku skýi. Dansandi um í glansmyndinni minni. Já og ég veit að það eru forréttindi að mennta sig. Mennt er máttur. Þreytandi og erfitt en þetta er máttur. Jább.

Heyrumst.