Lasin Guðrún Veiga.

Lasna Guðrún Veiga er karakter sem ég kann alveg hreint ágætlega við. Hún er frábrugðin hinni hefðbundnu Guðrúnu Veigu á þann hátt að henni er skítsama. Skítsama um allt. 

Lasna Guðrún Veiga flytur búferlum í sófasettið, horfir á yfirborðskenndar bíómyndir og heilu þáttaraðirnar án þess svo mikið sem leiða hugann að því að henni bíði mögulega einhver önnur verkefni. Hlutur sem hin Guðrún Veiga leyfir sér nánast aldrei.

Hefðbundin Guðrún Veiga borðar ákaflega sjaldan sælgæti á virkum dögum þó svo bloggið gefi stundum annað til kynna. Ein og ein bingókúla hér og þar telst heldur ekki sem sælgætisát í hennar bókum. Nei. Þær eru bara fóður fyrir sálina.

Lasna Guðrún Veiga borðar hinsvegar nánast ekkert nema nammi og stendur gjörsamlega á sama um hvaða dagur er. Hún lætur sig engu skipta þó lærin á henni mættu vera minni og rassinn sé mögulega í yfirstærð. Henni er sama. Skítsama.

Ó, henni er svo nákvæmlega sama þó neglurnar líti svona út í augnablikinu.

Hefðbundin Guðrún Veiga borðar yfirleitt ekki brauð. Engar sérstakar ástæður eru fyrir því svo sem - hún bara kaupir það aldrei. Lasna Guðrún Veiga vil aftur á móti brauð í hvert mál (með sælgætinu sko) og leyfir sér það svo sannarlega. Áleggið er kannski ekki það girnilegasta. 

Byrjum á hnetusmjörinu. Góðum slatta.

Skinka þar yfir.

Meira hnetusmjör. Ó, já.

Dýrðin er síðan toppuð með fáeinum bananasneiðum. 

Þetta myndi hefðbundin Guðrún Veiga ekki leggja sér til munns. En sú lasna - ó, boj. Hún er búin með fjórar svona sneiðar í dag. Mmm.

Heyrumst.