Annars flokks.

Þetta litla skinn þurfti að fara í svæfingu í dag. Litli vesalingurinn minn var með nokkra jaxla sem komu upp glerungslausir og illa farnir. Það þurfti að fjarlægja einhverja og bjarga því sem hægt var. Ég og mitt andlega ójafnvægi tækluðum þessar aðstæður að sjálfsögðu hvorki með sæmd né þokka. 

Það síðasta sem afkvæmið sagði áður en hann sveif inn í draumaheiminn var: ,,mamma, þú verður að hætta að væla alltaf svona - fólk heldur bara að þú sért skrýtin."

Allt gekk þetta nú eins og í sögu. Svona þangað til kom að því að greiða reikninginn. 

Við fórum með afkvæmið í skoðun á síðasta föstudag og fengum kostnaðaráætlun. 300.000 svona sirka. Give or take. Einmitt. Já, ég sagði þrjúhundruðþúsund. Þegar ég fékk heyrnina aftur eftir þessa ágætu tilkynningu spurði ég hvort ekki væri hægt að dreifa þessu eitthvað? Jújú, ekkert mál. 

Ég kom svo upp að afgreiðsluborðinu í dag þar sem mætti mér önnur kona en sú liðlega sem ég hafði átt samskipti við á föstudaginn. Hún gefur mér upp lokatölu - sem var langt á þriðjahundrað þúsund. Meðan ég reyni að hunsa ítrekaðar hjartsláttatruflanir segi ég eitthvað um greiðsludreifingu. Konan horfir á mig eins og ég hafi beðið um að greiða reikninginn með plastflöskum. 

Nú eða hreinlega rifið mig úr fötunum, hent mér upp á borð og boðið henni blíðu mína. 

Eftir langa þögn og gríðarlegt tölvupikk horfir hún á mig yfir gleraugun sín - ,,bíddu, hvað getur þú þá greitt mikið inn á þetta núna?" Ég nefni tölu sem augljóslega var langt frá því sem hún hafði í huga. Ég byrja að afsaka mig - að við hefðum nú greitt fyrir rándýra skoðun á föstudag og verið að enda við að borga fyrir svæfingu. 

Álit hennar á mér leyndi sér ekki. Þarna var ég - annars flokks borgarinn. Konan sem gat ekki staðgreitt tannlæknareikning afkvæmis síns. 

Hún heldur áfram pikkinu á tölvuna. Enda ég greinilega fyrsta manneskjan sem stigið hefur þarna inn og beðið um greiðsludreifingu. 

Hún lítur loks upp á þessa móðurómynd fyrir framan sig og segir ,,þessi upphæð dekkar þá rétt einn lið á reikningnum - hvað heldur þú svo að þú getir mögulega borgað á mánuði?" Aftur nefni ég tölu sem veldur henni velgju. Hún tvöfaldar hana án þess að blikna. ,,Þú greiðir þá þetta. Kemur inn á heimabankann eftir viku. Eða hvað - getur þú kannski ekki borgað það?"

Þarna var ég komin á suðupunkt. Einn af mínum helstu göllum er að ég kann ekki ennþá að vera fullorðinsreið. Ef það er orð. Ég sturlast bara svona eins og unglingsstelpa og segi fokking í öðru hverju orði. Ég þorði hreinlega ekki að hleypa skepnunni út. Skepnan getur vel sagt orð eins og tussa. Nú eða gripið til líkamslegs ofbeldis. Ef hún er reitt nægilega mikið til reiði er voðinn vís.

Ég næ að hemja mig. Skrifa undir einhverja pappíra og er að yfirgefa stofuna þegar nýja vinkona mín kveður mig með þessum ágætu orðum ,,börn þurfa svo sko að fara til tannlæknis á allavega hálfs árs fresti". Enn horfir hún á mig með dásamlegri fyrirlitningu og líkt og ég hafi tannburstað barnið upp úr smjörkremi frá fæðingu. 

Afkvæmið er með glerungsgalla sem talinn er meðfæddur. Nokkrir jaxlar hafa komið upp án glerungs og aðrir illa farnir. Hann hefur verið tannburstaður síðan fyrsta tönn kom upp og farið til tannlæknis reglulega jafn lengi. 

Þegar ég komst loksins út í bíl þá gjörsamlega brotnaði ég niður. Ó, sterki karakterinn hún Guðrún Veiga. Það er alltaf erfitt að horfa á barnið sitt svæft og missa þá stjórn á aðstæðum. Það vita flestar mæður. Þess vegna var ég örlítið í viðkvæmari kantinum þegar ég tókst á við gleðigjafann í afgreiðslunni. 

Æ. Þetta var bara skítt. Það er afar sjaldan sem einhverjum tekst að láta mér líða eins og skólpi. Það hafðist þó í dag. Agnarsmár partur af mér vildi óska þess að ég hefði hleypt skepnunni sem ég get verið út. 

En þá væri þetta sennilega skrifað úr einhverri fangageymslu á höfuðborgarsvæðinu. Ég kýs nú Breiðholtið fram yfir slíkan dvalarstað.

Heyrumst.